lost in style

Witam,

niezbyt często, jednak zdarza mi się w kolejnym temacie skomentować, poprzedni komentarz czytelnika mojego bloga.

Tym razem trafiło na Wojtka z Gdyni:

Anonimowy16 października 2012 15:53

Witam przestają mi się podobać Pana zestawy ubraniowe, mam wrażenie że się Pan zagubił stylistycznie i nie tylko pozdrawiam Wojtek z Gdyni.

Pomijam drugą część diagnozy: i nie tylko dotyczy to mojej osoby prywatnie i nie mam chęci na auto-psychoanalizę. Zresztą zadałem pytanie pod tamtym komentarzem, jak na razie bez odpowiedzi :-)

Oczywiście potwierdziłem, bo i to jest prawda, że "podobanie się" to kwestia gustu. Każdy ma prawo do swojego.

Pozostaje pytanie, czy można się zagubić we własnym autorskim stylu.

Wychodząc z definicji języka stroju:

-Alison Lurie, The Language of Clothes, Random House (1981).

Quotation: The Language of Dress

„Zanim jeszcze znajdę się na tyle blisko ciebie, by porozmawiać, na ulicy, na spotkaniu czy przyjęciu, ty już powiadamiasz mnie o swojej płci, wieku i klasie dzięki temu, co masz na sobie – i często dajesz mi też ważne informacje (lub dezinformacje) na temat tego, czym się zajmujesz, skąd pochodzisz; informacje o twojej osobowości, opiniach, guście, pragnieniach seksualnych i obecnym nastroju. Czasami może nie uda mi się ująć tego, co obserwuję, w słowa, ale zauważam te informacje nieświadomie; a ty jednocześnie czynisz ze mną to samo, co ja z tobą. Zanim się spotkamy i wymienimy zdania, zdążymy już porozmawiać w starszym i bardziej uniwersalnym języku”.
Alison Lurie autorka „Języka stroju”

gdy informacje zamienimy na dezinformacje - oczywiście tak!

Różne są możliwości:
- jesteśmy gorliwym neofitą aspirującym za pomocą wyglądu zazwyczaj do wyższej klasy, lub grupy społecznej,
- usiłujemy przekonać otoczenie, że przynależymy do tej właśnie grupy.

Mam takie przykłady na podorędziu, ale znudziło mi się wtykanie szpilek w różne miejsca, to i sobie odpuszczę :-)

Jest jeszcze jedna możliwość, leżąca już po stronie oceniającego, czyli przeciwnej strony. Może dojść do wniosku, że odbiliśmy od zwyczajowego wizerunku starszego pana z poważną pracą i kilkoma wnukami w zapasie. Wtedy te różne kolorowe stroje, dopasowane ciuszki po prostu nie przystoją, a oceniany osobnik próbuje dogonić króliczka w postaci uciekającego czasu.

Z mojego punktu widzenia, te wszystkie tezy niekoniecznie muszą odpowiadać rzeczywistości. Nie aspiruję do żadnej wyższej grupy społecznej. Osobiście uważam, że stereotyp starszego pana na przesiadującego na ogrodowej ławeczce, lub zwolna i dostojnie spacerującego po parkowych alejkach nie przystaje do dzisiejszych czasów. Liczy się przede wszystkim kondycja psychiczna i fizyczna, otwarte spojrzenie na świat oraz aktywność na miarę swoich możliwości i potrzeb.

Natomiast te wszystkie ostatnie stroje wiążą się z na nowo odkrytą przyjemnością poruszania się wszędzie rowerem. Ostatnio nie jest to klasyczna "holenderska" damka, lecz sportowo-turystyczny męski rower rower z lat 70-tych ubiegłego stulecia. Oczywiście przy tej damce pasowałyby marynarki, zestawy koordynowane i pełna dystynkcji jazda. Wtedy właśnie styl ubierania się byłby odmienny od bieżącego.

Niestety jeżdżąc dość szybko i z lekka po wariacku, już po miesiącu połamałem ramę. Zmieniłem rower, a styl sam się dopasował.



















pozdr.Vslv